Η απόσπαση της υπεραξίας από τον εργαζόμενο που κάνει delivery με δικό του μηχανάκι και καύσιμο, είναι η νέα παγιωμένη συνθήκη υπαγωγής της εργασίας στο κεφάλαιο.

Η ταχύτητα με την οποία τρέχουν στους δρόμους οι ντελιβεράδες για να αυξήσουν το πριμ παραγωγικότητάς τους (σημ: πολλοί εξ αυτών έχουν μεταπτυχικές/ διδακτορικές σπουδές) είναι η ταχύτητα με την οποία διείσδυσε στην οικονομία η ψηφιακή διαμεσολάβηση μεταξύ προσφοράς και ζήτησης, μεταξύ χώρου παραγωγής του προϊόντος και του καθιστικού του καταναλωτή που κλικάρει την παραγγελία.

Το ουσιαστικό σταθερό κεφάλαιο όλων αυτών των start up εταιρειών με λογισμικά και εφαρμογές σε πλατφόρμες διασύνδεσης προσφοράς/ ζήτησης, είναι ουσιαστικά οι users (χρήστες). Γι’ αυτό και η κατακραυγή των χρηστών/καταναλωτών στα social media έκανε την συγκεκριμένη εταιρεία να αλλάξει ρότα ως προς τις συμβάσεις εργασίας.

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε ποιές άλλες σύγχρονες μορφές εκμετάλλευσης θα αντιδράσουν στα υπερκέρδη των τεχνολογικών εταιρειών που χωρίς να παράγουν προϊόν απλά συνδέουν προσφορά με ζήτηση και αποσπούν υπεραξία από εργαζόμενους/μεταφορείς/τηλεφωνητές κ.α. Και εδώ γεννάται το ερώτημα: για ποιούς έχουμε τελικά δημιουργία αξίας από την καινοτομία ενός app ή ενός λογισμικού μιας πλατφόρμας; Και κατά πόσο υφίσταται εξόρυξη αξίας από την παραδοσιακή ανθρώπινη αλυσίδα εργασίας και μόχθου; (βλ. Μazzucato).

Κανείς δεν είναι ενάντια στις καινοτομίες και στην εξέλιξη της ψηφιακής οικονομίας. Αλλά αυτό που συνειδητοποιούν όλοι είναι ότι συμπιέζεται το μισθολογικό κόστος προς όφελος των εταιρικών κερδών. Το καλά κρυμμένο μυστικό πίσω από τις περισσότερες πλατφόρμες είναι οι χαμηλές αποδοχές όσων εργάζονται στις εφοδιαστικές και αποθηκευτικές αλυσίδες κυρίως και δευτερευόντως όσων χειρίζονται αλγόριθμους και λογισμικά σύνδεσης προσφοράς/ ζήτησης...

Ηλίας Καραβόλιας – European Business Review